Msza w otwockim kościele św. Wincentego a Paulo rozpoczęła  uroczystości pogrzebowe gen.bryg. Juliana Poboga-Filipowicza 13 września br. Po niej, szczątki doczesne generała zostały przewiezione na miejscowy cmentarz  do Kwatery Wojennej Żołnierzy Wojska Polskiego poległych w 1939 r.  W uroczystościach udział wziął i słowa pożegnania wygłosił  szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych – minister Jan Józef Kasprzyk. Oprawa uroczystości była znamienita, ponad dwadzieścia pocztów sztandarowych (m. in. tych jednostek  wojskowych, którymi dowodził), przedstawiciele władz samorządowych z okolic Mokrej (z ziemią z pola bitewnego), władze Otwocka, przedstawiciele wojska, szkół, mieszkańcy i rodzina Generała, wojskowa asysta honorowa wystawiona przez pułk reprezentacyjny WP.
Gen. Julian Filipowicz herbu „Pobóg” (ps. „Róg”, „Kogan”) urodził się w 13 września 1895 r. w Działkowiczach koło Jarosławia, w rodzinie, w której żywa była tradycja insurekcyjna – jego wujowie walczyli w powstaniach listopadowym i styczniowym. Miał czterech braci – Stefana, Tadeusza, Jana i Pawła – z którymi wspólnie działali w Drużynach Bartoszowych, Polskich Drużynach Strzeleckich i Polskiej Organizacji Wojskowej.
Studiował na Politechnice Lwowskiej, jego edukację przerwał wybuch I wojny światowej. Wraz z braćmi wstąpił do Legionów, wziął udział m.in. w bitwie pod Kostiuchnówką. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został osadzony przez Austriaków w więzieniu w Przemyślu za działalność agitacyjną, a następnie wcielony do armii austriackiej, skąd zbiegł w czerwcu 1918 r. i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.  Był komendantem 7. Pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckiem, dowodził także 3. Pułkiem Strzelców Konnych w Wołkowysku.
We wrześniu 1939 r. dowodził Wołyńską Brygadą Kawalerii, stawiając opór Niemcom m.in. pierwszego dnia wojny podczas bitwy pod Mokrą. Po rozwiązaniu brygady i po ataku Związku Sowieckiego na Polskę, w „cywilu” przedostał się do walczącej Warszawy, gdzie rozpoczął działalność konspiracyjną. Był członkiem ZWZ, później AK. W lutym 1940 r. aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku, skąd został odbity dzięki akcji zorganizowanej z rozkazu płk. Stefana Grota-Roweckiego. Ponownie w ręce Niemców wpadł kilka miesięcy później, gdy jako komendant obszaru Kraków i Śląsk ZWZ został uwięziony w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich. Po ciężkim pobiciu został uznany za zmarłego, spędził całą noc wśród trupów w kostnicy. Udało się Go wywieźć z więzienia. We wrześniu 1941 r. objął dowództwo Obszaru ZWZ Białystok. Chory na gruźlicę, zamieszkał w prywatnym pensjonacie w Otwocku,  pod panieńskim nazwiskiem swojej matki. W sierpniu 1942 r. został mianowany generałem brygady. Choć otrzymał powołanie do sztabu Komendy Głównej AK, nie wziął udziału w Powstaniu Warszawskim. Zmarł 14 sierpnia 1945 r. w Otwocku, został pochowany pod cudzym nazwiskiem. Rodzina odnalazła jego grób kilkadziesiąt lat później. Był odznaczony m.in. dwukrotnie orderem Virtuti Militari (Złotym i Srebrnym Krzyżem), dwukrotnie Orderem Odrodzenia Polski (Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Zasługi.
W uroczystości wzięła udział także delegacja Koła Nr 6: Anna i Eugeniusz Karbowiakowie i Jan Dźwigała.

Foto: Jan Dźwigała
Opracowanie: Eugeniusz Karbowiak

Szanowne Koleżanki i Koledzy!

Z ogromnym żalem informuję o odejściach na wieczną wartę naszych Kolegów:

1. ppłk Władysław KAŹMIERCZAK, odszedł przeżywszy 90 lat. Służbę wojskową pełnił 38 lat (najdłużej w 10 psam). Był członkiem Stowarzyszenia Więźniów – Dzieci Hitlerowskich Obozów Koncentracyjnych. Za zasługi dla Związku był wyróżniony wpisem do Księgi Honorowej MZW. Uroczystość pogrzebowa rozpocznie się w dniu 25 sierpnia 2018 r. w kościele pw. Matki Bożej Częstochowskiej w Zielonce przy ul. Jagiellońskiej 10, po czym spocznie na cmentarzu miejscowym;

2. ppor. Stanisław WŁODARCZYK, odszedł przeżywszy 75 lat. Służbę wojskową pełnił w okresie 23.10.1963 r. – 29.02.1996 r. w 10 psam i SGen. WP. Uroczystość pogrzebowa rozpocznie się w dniu 29 sierpnia 2018 r. o g. 13,00 w Katedrze Polowej WP, po czym trumna z ciałem Zmarłego zostanie przewieziona i pochowana na Cmentarzu Północnym (Wólka Węglowa).

Cześć Ich pamięci!

Najbliższym Zmarłych składam wyrazy serdecznego współczucia.
Z wyrazami szacunku – Jan Dźwigała (prezes Koła Nr 6)

Ppłk Władysław KAŹMIERCZAK
(19.05.1928 r. – 21.08.2018 r.)

            Urodził się w Morakowie, gm. Gołańcz, pow. wągrowiecki, woj. wielkopolskie  w rodzinie wielodzietnej, miał siedmioro rodzeństwa. W czasie drugiej wojny światowej Jego tata Józef został wywieziony przez hitlerowców do Dachau i tam zamordowany. Mama z kolei została brutalnie przez okupantów pobita, wskutek czego zmarła. Dzieci wychowywały się same, starsze pomagały i opiekowały się młodszymi. Władek mając 13 lat został wywieziony  do niewolniczej pracy w Niemczech. Po powrocie do Ojczyzny podjął naukę i ukończył technikum samochodowe. 2 października 1949 r. został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po jej odbyciu pozostał  w służbie zawodowej. W 1965 r. ukończył WKDO przy Wojskowej Akademii Technicznej, zajmował wiele ważnych stanowisk dowódczych i technicznych  w służbie samochodowej garnizonu m.st. Warszawy, najdłużej pracował  w 10 pułku samochodowym. Zaszczytną służbę wojskowa ukończył  2.02.1987r. Za osiągnięcia w służbie był wielokrotnie wyróżniany, awansowany  i odznaczany, m. in. Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym krzyżem Zasługi, wszystkimi medalami resortowymi, Odznaką 1000 – lecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką dla Warszawy. Po służbie wojskowej przez 10 lat był inspektorem obrony cywilnej, ochrony przeciwpożarowej i BHP placówek PKO BP na terenie Ochoty i Mokotowa w Warszawie. Był członkiem Stowarzyszenia Więźniów Byłych  Dzieci Hitlerowskich  Obozów Koncentracyjnych. Do naszego Związku wstąpił 21.12.1989 r.,  bardzo aktywny. Był sekretarzem naszego Koła, członkiem Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego, działał w komisji do spraw zatrudnienia emerytów i rencistów wojskowych. Za osiągnięcia w pracy i działalności związkowej został wyróżniony m. in. wpisem do Księgi Honorowej Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego oraz srebrną odznaką „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”.

            Uroczystość pogrzebowa rozpoczęła się w dniu 25 sierpnia 2018 r. w kościele parafialnym pw. Matki Bożej Częstochowskiej przy ul. Jagiellońskiej 10 w Zielonce (pow. wołomiński) po czym trumna z ciałem Zmarłego została przewieziona i pochowana w mogile (KW B2-4-39) rodzinnej na cmentarzu miejscowym przy ul. Piłsudskiego. W pogrzebie obok rodziny i znajomych brała udział delegacja koła Nr 6 im. Żołnierzy 2 Armii WP Związku Żołnierzy Wojska Polskiego: Marzena i Jan Dźwigałowie, Jan Mazur i Henryk Gogół, która złożyła wiązankę kwiatów. Uroczystość uświetniła wojskowa asysta honorowa, którą wystawiła 1 Warszawska Brygada Pancerna im. Tadeusza Kościuszki z Wesołej.

Cześć Jego pamięci!

Foto: Marzena Dźwigała
Opracowanie: Jan Dźwigała

Ppor.  Stanisław WŁODARCZYK
(7.03.1943 r. – 22.08.2018 r.)

          Urodził się w Miejskiej Górce w powiecie rawickim, woj. Wielkopolskim, w rodzinie wielodzietnej, miał pięcioro rodzeństwa (dwie siostry i trzech braci). Z wykształcenia technik samochodowy. Do odbycia zasadniczej służby wojskowej został powołany 23.10.1963 r. Po jej odbyciu pozostał w wojsku jako żołnierz zawodowy. Z wojskiem związał się na stałe. Przesłużył w nim prawie 35 lat, “do cywila” wyszedł 29 lutego 1996r.  Pełnił w tym okresie zaszczytną służbę w Polskiej Jednostce Specjalnej Doraźnych Sił Zbrojnych ONZ na Wzgórzach Golan. Jako cywil pracował jeszcze  w wojsku ok. 10 lat. Za ponadprzeciętne  wywiązywanie się z obowiązków służbowych był wielokrotnie wyróżniany. M. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym, Srebrnym, Brązowym Krzyżem Zasługi oraz wszystkimi medalami resortowymi  MON.  Związek małżeński zawarł ponad 50 lat temu z ukochaną Danutą, z którą dochowali się dwojga dzieci i dwóch wnuczek.
Do naszego Koła i ZŻWP wstąpił 5 lutego 2015 r., zaskarbił sobie tu wyrazy sympatii i uznania za postawę społeczną.  Od kilku miesięcy zmagał się z ciężką chorobą. Mimo to, w czerwcu br., odwiedził nas na zebraniu.

          Uroczystość pogrzebowa  rozpoczęła się w w dniu 29 sierpnia 2018 r. o g. 13,00 wypełnionej żałobnikami Katedrze Polowej Wojska Polskiego i przy udziale wojskowej asysty honorowej wystawionej przez Pułk Reprezentacyjny Wojska Polskiego. Następnie trumna z ciałem Zmarłego została przewieziona na Cmentarz Północny przy ul. Wóycickiego w Warszawie, gdzie spoczęła zgodnie z ceremoniałem wojskowym w mogile rodzinnej (Kwatera A-II-1 Rząd 3  Grób 3). Obok najbliższej i dalszej rodziny, znajomych i przyjaciół udział wzięła z kwiatami delegacja naszego Koła: Marzena i Jan Dźwigałowie, Jerzy Gąska, Jan Mazur, Stanisław Pieczara i Wojciech Przybyła.
Uroczystość zakończyła salwa honorowa i melodia “Śpij Kolego”.
Żegnaj Staszku, żegnaj Poruczniku! Niech Ci ta warszawska ziemia lekką będzie!

Cześć Twojej pamięci!

Foto i opracowanie: Jan Dźwigała

          Kapelan naszego Koła miał zaszczyt przewodniczyć uroczystości pogrzebowej pana Stefana Pawlaka w kościele drewnianym na Cmentarzu Brudzieńskim. Zrobił to w wielkim stylu! Pożegnał Go w ten sposób:
„Żegnamy dzisiaj  żołnierza Armii Krajowej, Obywatela, Męża, Ojca,  naszego brata – Stefana Pawlaka.
Co w dobie obecnych możliwości technicznych osoba nie znająca Go wcześniej może dowiedzieć się o naszym drogim zmarłym ? Zwłaszcza dla warszawiaków przeczytane informacje w nocie zamieszczonej na internetowej stronie „Historii Mówionej ” są typowe. Typowe dla wielu, wielu  z jego pokolenia.

          Stefan Pawlak .. pseudonim Zarewicz, stopień w 1944 – kapral.  Jego edukacja kontynuowana w okupacje, tajne komplety, szkolenie wojskowe.  Harcerstwo – następnie Szare Szeregi, należał do Obwódu IV Ochota, zgrupowania płk Sokołowskiego – Grzymały.

          Urodzony w 1926 roku, a w 1944 w sierpniu jest w walce na Pl. Narutowicza. Boli go brak uzbrojenia, brak zwycięstwa, potem droga do Pęcic i tam walka, gdzie żołnierze AK Ochota  przebijają się. Ginie wielu  Powstańców. Pomnik   w Pęcicach – mogiła , gdzie zostało tak wielu poległych i zamordowanych po walce kolegów – te obrazy  towarzyszą mu  całe życie. Sucha informacja w wywiadzie w Archiwum Historii Mówionej;” w lasach Chojnowskich – Gajówki Zimne.  Doły były miejscem zbiórki, dozbrojenia . I stamtąd  wysłany został jako łącznik do Grójeckiego AK. Nie mógł wziąć udziału w marszu, w powrocie zgrupowania do walczącej Warszawy.

          Wierny wychowaniu i ideałom, po 1944 roku zameldował się do dalszej służby – tym razem WIN-u. Brał udział w akcjach propagandowych i czynnych. Marzył o na prawdę wolnej Polsce . W 1946 roku. aresztowany. Kilkuletni wyrok, obniżony amnestią. Po więzieniu, już nie miał szans na studia. Politechnika była dla niego zamknięta. Potem życie normalne. Kontynuował pamięć o kolegach, walce z okupantami, wbrew naciskom propagandy, jak wielu był w życiu codziennym świadkiem prawdy o patriotyzmie jego pokolenia.

          Nieliczne grono współtowarzyszy  może Go żegnać. Większość jego Kolegów jest już w Domu Pana..
Prowadzący wywiad zapytał Go:
„Czy warto było, przy takiej nierównowadze sił, czy po kilkudziesięciu latach decyzję o walce uważa za słuszną ?”
Odpowiedział;
„Uważam, że było słuszne, bo to był sygnał do wolności, do wywalczenia wolności i naszego Państwa”.

Opracowanie i foto:
Mariusz Twardowski