ppłk pil. Józef SZANIAWSKI
(20.04.1930 r. – 27.01.2020 r.)

________Urodził się w Międzyrzecu  Podlaskim.   Maturę zdał w 1950 r. 25 września 1950 r.  rozpoczął  służbę  wojskową.   Ukończył OSL-4 i OSL-5  oraz WKDO. Był świetnym pilotem. Przygodę z wojskiem i lotnictwem zakończył 29.03.1988 r. Za wzorowe wykonywanie obowiązków w czasie służby wojskowej był wielokrotnie odznaczany m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40. lecia Polski Ludowej oraz medalami resortowymi.
________9 lutego 2012 r. wstąpił do naszego Koła i Związku. Za działalność społeczną został uhonorowany Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego” oraz Srebrną Odznaką „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”.
________Pochowany  został  w grobie rodzinnym obok żony na Cmentarzu Parafialnym Warszawa – Okęcie przy ul. Lipowczana.

Żegnaj Kolego Pułkowniku, żegnaj Józek! Niech  Ci ta warszawska ziemia lekką będzie.
Spoczywaj w pokoju! Cześć Twojej pamięci!

Zarząd Koła Nr 6 im. Żołnierzy 2 Armii WP
ZŻWP przy DGW

st.chor. szt. JAN KOWALCZYK
(18.12.1941 r. – 24.02.2020 r.)

________Trener, największy talent w historii polskiego jeździectwa, najskuteczniejszy (i „złoty”) kontynuator polskiej szkoły jazdy, mistrz olimpijski w skokach i zdobywca srebrnego medalu w Pucharze Narodów IO w Moskwie (1980). Urodzony w Drogomyślu, syn Jana i Jadwigi z d. Ciemała , absolwent miejscowej szkoły podstawowej. Pierwsze galopy wierzchem na gospodarskich koniach (sąsiadów, bo ojciec pracując w fabryce nie miał gospodarki) wykonywał już jako 8-letni chłopak.W 1953 u pierwszego jeździeckiego trenera i wychowawcy Jana Parkasiewicza, przesiada się na konia sportowego (Famos) z tutejszego Państwowego Stada Ogierów. Skierowany na kurs jeździecki (dla pracowników stad i stadnin) do PSO w Sierakowie (1957), spotyka tam dwóch czołowych szkoleniowców: Jana Mossakowskiego z poznańskiego Cwału i Wiktora Olędzkiego, z którym kilka lat później połączą go losy w stołecznej Legii. Zawodnik (169 cm, 68 kg) LZS Drogomyśl (1951-1956), Cwału Poznań (1957-1960) i Legii Warszawa (1962-1991).
________Wyjeżdża z Mossakowskim do Poznania, gdzie w klubie Cwał robi błyskawiczne postępy. Niebawem (1958) zdobywa tytuł mistrza Polski w WKKW (na Dottim) oraz odnosi sukcesy w juniorskich konkursach skoków (MP i ME). Staje się też sparing partnerem w przygotowaniach do IO w Rzymie (1960) i po raz pierwszy (1960) wygrywa konkurs za granicą (Moskwa, na Liderze).

W marcu 1962 rozpoczyna się zasadnicza część sportowej kariery Kowalczyka w Sekcji Jeździeckiej Skoków CWKS Legia. Najbardziej błyskotliwe sukcesy odniósł już w latach 1965-1968. Był najlepszym jeźdźcem CHIO 1965 w Olsztynie (na Roncevalu i Drobnicy), w Akwizgranie (także podczas CHIO 1966) jadąc na Drobnicy konkurs z wyboru, pokonał wszystkie sławy światowego jeździectwa (braci d’Onzeo, Mancinelli, Pessoa, Steenken, Goyoaga), a rok później (1967) nazywanym często „sezonem Kowalczyka„, tych sukcesów było kilka. Dwa zwycięskie konkursy podczas CHIO w Rotterdamie (w jednym z nich zdobył tyle samo punktów, co przed rokiem ówczesny mistrz Europy N. Pessoa) i ex aequo 4-5 m. podczas mistrzostw Europy w skokach (także w Rotterdamie i również z N. Pessoa) oraz, o czym dużo pisano i mówiono, efektowne zwycięstwo nad przyszłym mistrzem olimpijskim Włochem Graciano Mancinellim na londyńskim White City w obecności królowej Elżbiety II.

______No i sukces największy odniesiony „w przeddzień” IO w Meksyku (1968) na Drobnicy, zwycięstwo w niezwykle silnie obsadzonym Konkursie Mistrzów (olimpijskich, świata, Europy i poszczególnych krajów) w stylu (prędkość) rzadko widywanym w konkursach 170 cm.
Także trzecie „podejście olimpijskie” Kowalczyka (Moskwa 80) o mało nie zakończyło się fiaskiem. W Szczecinie kilka tygodni przed igrzyskami spadł z konia i złamał obojczyk (nie pierwszy zresztą raz). Gips, niepełna sprawność, bolesność i znów niepewność do ostatniej chwili. Złoty medal indywidualny został „podparty” srebrnymi krążkami naszych jeźdźców w Pucharze Narodów, którzy powtórzyli wyczyn sławnych polskich kawalerzystów z Amsterdamu (1928).
 

Artemor xo 1969
Stadnina Janów Podlaski
(Eros xx / Artemiza xo po Equator xo)
Złoty i srebrny medal Olimpijski 1980
I miejsce MP skoki – 1979
I miejsce MP skoki – 1980
II miejsce MP skoki – 1981
I miejsce MP skoki – 1982
Wymieniony przez CWKS Legia z sopockim klubem za 3 inne konie – 1978 roku.
W samym tylko 1982 wygrał 32 konkursy i wraz z Festynem, Gruzją i Lotagenem przygotowywał się do kolejnego, tym razem tylko indywidualnego, występu olimpijskiego w Los Angeles (1984). Tam jednak nie wystartował…

________„Pożegnanie z bronią” w kraju  zorganizowano mu podczas mistrzostw Polski (skoki) w Łącku (26 maja 1991), gdzie po raz ostatni przed własną publicznością wystąpił na siwym angloarabie Festynie. Kończyła się kariera najwybitniejszego polskiego jeźdźca, która pod każdym względem była rekordowa. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. trzykrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżem Kawalerskim OOP oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
________Konie na których jeździł m.in.: Alt, Artemor, Blekot, Brzeszczot, Dapczyk, Darlet, Dotti, Drobnica, Gruzja, Harlem, Festyn, Intelekt, Jastarnia, Murzynek, Orbis, Radar, Ronceval, Systyna.
Olimpiady: Meksyk 1964, Monachium 1972, Moskwa 1980
Mistrzostwa Europy: Londyn 1959, Rotterdam 1967, Monachium 1979
Indywidualny Mistrz Polski w skokach przez przeszkody: Gniezno 1965, Gniezno 1966, Radom 1967, Kwidzyń 1969, Olsztyn 1970, Warszawa 1973, Warszawa 1974, Sopot 1975, Dżonków 1977, Warszawa 1978, Warszawa 1979, Warszawa 1980, Warszawa 1982, Łąck 1984, Łobez 1986.
Indywidualny Mistrz Polski w WKKW: Sieraków Wlkp. 1958, Sierakó1) Wlkp. 1966
Mistrzostwa Armii Zaprzyjaźnionych: medali złotych – 20, srebrnych – 15, brązowych – 8.
Zawody CHIO – CSIO: Akwizgran (Achen), Apey Pusta, Bratysława, Budapeszt, Dablin, Donaueschngen, Ekern, Falserbo, Kopenhaga, Lipsk, Londyn, Lucerna, Medellin, Nowy Jork, Olsztyn, Plavdiv, Rotterdam, Rzym, Salzburg, Sopot, St. Gallen, Triuwillershagen, Toronto, Trypolis, Waszyngton, Wolsburg oraz w kilkuset zawodach oficjalnych w kraju i zagranicą.
________W całej karierze sportowej zajął około 520 razy I miejsce i 500 razy II miejsce w oficjalnych konkursach krajowych i zagranicznych. Rekordowy jest także jego udział w ogólnym dorobku polskich jeźdźców, np. spośród 126 indywidualnych zwycięstw w konkursach CHIO-CSIO (1956-1979) – 44 odniósł sam Kowalczyk.
Odznaczenia państwowe, resortowe i społeczne:
– złoty Krzyż Zasługi z dn. 19.09.1979 r.; wyróżniony także srebrnym Krzyżem Zasługi
– Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski z dn. 05.08.1980 r.
– zasłużony Mistrz Sportu odznaczony dwukrotnie złotym medalem Głównego Komitetu Kultury Fizycznej Sportu za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, m.in. z dn. 05.08.1980 r.
– złoty medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” z dn. 05.08.1980 r. 10.10.1983 r. wyróżniony wpisem do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich,
– złota Odznaka Honorowa „Za zasługi dla Warszawy” z dn. 22.08.1980 r.
________Uroczystość pogrzebowa odbyła się 4.03.2020 r. na Komunalnym Północnym  w Warszawie. Najpierw odprawiona została msza w kościele pw. św. Ignacego Loyoli, a następnie urna z prochami Zmarłego została przewieziona do grobu rodzinnego w kwaterze  E-IX-3 rząd2 grób 1. W pogrzebie, obok rodziny, wielu znajomych i przyjaciół uczestniczyła asysta wojskowa z orkiestrą oraz koń ze szwadronu reprezentacyjnego WP. Nasze Koło reprezentowali: Jerzy Gąska, Andrzej Nowak, Jan Dźwigała i Jan Mazur.

Foto: Jan Dźwigała                                                              Opracowanie: Andrzej Nowak

19 lutego w wieku 93 lat zmarł płk dr inż. Zenon Biesaga,
były szef Zarządu Topograficznego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

________Urodził się w  Sosnowcu. Do wybuchu wojny z Niemcami w 1939 r. ukończył sześć klas szkoły powszechnej, po wyzwoleniu zaś – gimnazjum i liceum mechaniczne. W 1949 r. został powołany do Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy nr 13 w Wałczu.
________W 1951 roku ukończył Oficerską Szkołę Topografów w Jeleniej Górze. Po jej ukończeniu służbę zawodową rozpoczął w 1 Samodzielnym Oddziale Topograficznym Sztabu Generalnego WP. W latach 1953-1955 pełnił służbę w Samodzielnym Oddziale Fotogrametrycznym w Warszawie. Następnie do 1958 r. był kierownikiem grupy w 22 Samodzielnym Oddziale Topogeodezyjnym w Komorowie. Stąd został przeniesiony do Zarządu Topograficznego Sztabu Generalnego WP, gdzie kierował m.in. Wydziałem Automatyzacji i Mechanizacji.
________W 1955 r. ukończył studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej,  a w 1962 r. – w WAT. Na WGiK PW obronił jeszcze doktorat (1972 r.). W 1963 r. powrócił do Komorowa, by objąć dowodzenie 22 Samodzielnym Oddziałem Topogeodezyjnym. Od 1967 r. aż do odejścia w stan spoczynku pełnił służbę w Zarządzie Topograficznym Sztabu Generalnego WP najpierw na stanowisku szefa oddziału, a następnie zastępcy szefa zarządu. W 1983 r. został szefem Zarządu Topograficznego Sz.Gen.WP – szefem Wojskowej Służby Topograficznej. 15 stycznia 1990 roku został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku.
Za osiągnięcia w służbie został uhonorowany m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
________Po odejściu w stan spoczynku włączył się w wir pracy społecznej w Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych. W listopadzie 1993 r. został wybrany do Prezydium Zarządu Głównego, gdzie został sekretarzem generalnym. Rok później płk. Zenonowi Biesadze powierzono funkcję prezesa Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP. Nieprzerwanie przez trzy kadencje kierował Związkiem. W 2006 r. po upływie trzeciej z kolei kadencji odszedł na zasłużony odpoczynek.
W uznaniu wielkich zasług nadano mu tytuł Honorowego Prezesa Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
________Uroczystość pogrzebowa odbyła się 28 lutego na Cmentarzu Północnym w Warszawie przy asyście honorowej z pułku reprezentacyjnego WP z udziałem pocztów sztandarowych (m. in. z naszego Koła w składzie: płk Jerzy Gąska – dowódca pocztu, st.chor.szt. Jan Mazur – sztandarowy, mjr Jan Dźwigała – asystent).

Cześć Jego pamięci!

Opracowanie: mjr Jan Dźwigała

_____W dniu 17 lutego 2020 r. odbyły się uroczystości pogrzebowe w ostatniej ziemskiej drodze naszego Kolegi z 10 pułku samochodowego, kierowcy autobusu i przewodniczącego związku pracowników wojska w tej jednostce – Andrzeja GÓRECKIEGO, który odszedł po ciężkiej chorobie przeżywszy 83 lata. Msza pogrzebowa odprawiona została w Klasztorze św. Józefa Parafii Rzymskokatolickiej św. Dominika przy ul. Dominikańskiej 2 w Warszawie, po czym urna z prochami Zmarłego została przewieziona na cmentarz przy ul. Wałbrzyskiej i pochowana w grobie rodzinnym.
_____W uroczystości brała udział delegacja kolegów: Ludwik Bender, Jan Dźwigała, Jan Mazur, Krzysztof Szałkiewicz, Janusz Truszczyński i Andrzej Utkowski.

Cześć Jego pamięci!

Foto: Jan Dźwigała                                                 Opracowanie: Andrzej Utkowski