Kapelan naszego Koła miał zaszczyt przewodniczyć uroczystości pogrzebowej pana Stefana Pawlaka w kościele drewnianym na Cmentarzu Brudzieńskim. Zrobił to w wielkim stylu! Pożegnał Go w ten sposób:
„Żegnamy dzisiaj  żołnierza Armii Krajowej, Obywatela, Męża, Ojca,  naszego brata – Stefana Pawlaka.
Co w dobie obecnych możliwości technicznych osoba nie znająca Go wcześniej może dowiedzieć się o naszym drogim zmarłym ? Zwłaszcza dla warszawiaków przeczytane informacje w nocie zamieszczonej na internetowej stronie „Historii Mówionej ” są typowe. Typowe dla wielu, wielu  z jego pokolenia.

          Stefan Pawlak .. pseudonim Zarewicz, stopień w 1944 – kapral.  Jego edukacja kontynuowana w okupacje, tajne komplety, szkolenie wojskowe.  Harcerstwo – następnie Szare Szeregi, należał do Obwódu IV Ochota, zgrupowania płk Sokołowskiego – Grzymały.

          Urodzony w 1926 roku, a w 1944 w sierpniu jest w walce na Pl. Narutowicza. Boli go brak uzbrojenia, brak zwycięstwa, potem droga do Pęcic i tam walka, gdzie żołnierze AK Ochota  przebijają się. Ginie wielu  Powstańców. Pomnik   w Pęcicach – mogiła , gdzie zostało tak wielu poległych i zamordowanych po walce kolegów – te obrazy  towarzyszą mu  całe życie. Sucha informacja w wywiadzie w Archiwum Historii Mówionej;” w lasach Chojnowskich – Gajówki Zimne.  Doły były miejscem zbiórki, dozbrojenia . I stamtąd  wysłany został jako łącznik do Grójeckiego AK. Nie mógł wziąć udziału w marszu, w powrocie zgrupowania do walczącej Warszawy.

          Wierny wychowaniu i ideałom, po 1944 roku zameldował się do dalszej służby – tym razem WIN-u. Brał udział w akcjach propagandowych i czynnych. Marzył o na prawdę wolnej Polsce . W 1946 roku. aresztowany. Kilkuletni wyrok, obniżony amnestią. Po więzieniu, już nie miał szans na studia. Politechnika była dla niego zamknięta. Potem życie normalne. Kontynuował pamięć o kolegach, walce z okupantami, wbrew naciskom propagandy, jak wielu był w życiu codziennym świadkiem prawdy o patriotyzmie jego pokolenia.

          Nieliczne grono współtowarzyszy  może Go żegnać. Większość jego Kolegów jest już w Domu Pana..
Prowadzący wywiad zapytał Go:
„Czy warto było, przy takiej nierównowadze sił, czy po kilkudziesięciu latach decyzję o walce uważa za słuszną ?”
Odpowiedział;
„Uważam, że było słuszne, bo to był sygnał do wolności, do wywalczenia wolności i naszego Państwa”.

Opracowanie i foto:
Mariusz Twardowski

Helena MŁYNARCZYK
(8.05.1932 – 7.06.2018)

           Urodziła się w m. Krzelów,  gmina Sędziszów, powiat  jędrzejowski, województwo świętokrzyskie (d. kieleckie). Wychowywała się w domu rodzinnym. Z ogromnym trudem zniosła okres II wojny światowej. Od szesnastego roku życia ciężko pracowała w Fabryce Włókienniczej w Częstochowie. 21 grudnia 1950 r. wyszła za mąż za żołnierza zawodowego 6 pułku piechoty w Częstochowie – sierż. Jana Młynarczyka, późniejszego pułkownika w Dowództwie Zgrupowania Jednostek Zabezpieczenia MON i została „Halą” (tak Janek ją pieszczotliwie nazywał). Z tego małżeństwa zrodził się bardzo oczekiwany synek Waldek.  Niestety, kilka miesięcy po urodzeniu – zmarł. Państwo Młynarczykowie z czasem przenieśli się do Warszawy i tam zamieszkali na stałe.
Od 1986 r. uprawiali działkę na Bemowie, była ona ich oczkiem w głowie. Janek od 12 grudnia 1987 r. był aktywnym członkiem naszego Koła, kilka kadencji był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej.  W połowie lipca 2011 r., z ciężkim sercem, podjęli decyzję  o sprzedaży mieszkania i działki oraz o przeprowadzce do Szamotuł, gdzie mieli bliską rodzinę. Helena od około 2013 r. ciężko chorowała, objawiła się u niej nieuleczalna choroba Alzheimera. Musiała zamieszkać w domu opieki. Na początku czerwca br. Jej stan pogarszał się aż przyszła śmierć. W dniu 11 czerwca w Bazylice Rzymskokatolickiej pw. Matki Bożej Pocieszenia i św. Stanisława Biskupa w Szamotułach odprawiona została msza żałobna za Zmarłą Helenę Młynarczyk, po której trumna z ciałem „Hali” została przewieziona na cmentarz parafialny i spoczęła w mogile rodzinnej w sektorze 12 rząd 12 miejsce 22.

Cześć jej pamięci!

Koledze płk. Jankowi Młynarczykowi składamy wyrazy najgłębszego współczucia i żalu.

Członkowie Koła Nr 6 ZŻWP
im. Żołnierzy II Armii WP

 Z głębokim żalem i smutkiem zawiadamiam, że w dniu 10 czerwca br. zmarł, przeżywszy lat 87, członek naszego Koła

płk Kazimierz KOMOCKI.

              Uroczystość pogrzebowa rozpocznie się w dniu 14 czerwca br. o g. 13-tej w kościele Parafii pw. św. Katarzyny przy ul. Fosa 17, po czym urna z prochami Zmarłego zostanie pochowana na cmentarzu miejscowym.

Rodzinie Zmarłego składam serdeczne wyrazy współczucia.

Jan Dźwigała
prezes

(17.05.1931 – 10.06.2018)

             Urodził się w Wilnie. W służbie wojskowej był od 1949. do 1990 roku. Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii i Akademię Sztabu Generalnego WP. Za wybitne zasługi dla polskiej armii był wielokrotnie wyróżniany i odznaczany, m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, medalami resortowymi, mianowaniem do stopnia pułkownika. Żonaty, troje dzieci (jeden z synów zmarł). Większość pracy wykonywał sumiennie w Sztabie Generalnym WP. Do naszego Koła i Związku Żołnierzy Wojska Polskiego wstąpił 5.12.2013 r. Był bardzo aktywny. W uznaniu zasług Kapituła ZG wyróżniła Go Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego” oraz Krzyżem Brązowym Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
W dniu 14 czerwca 2018 r. w kościele Parafii św. Katarzyny w Warszawie odbyła się msza święta pogrzebowa po czym urna z prochami Zmarłego została przeniesiona na cmentarz miejscowy przy ul. Fosa i pochowana w mogile rodzinnej.
W uroczystościach brała udział delegacja Naszego Koła.

Żegnaj Pułkowniku, żegnaj Kolego, żegnaj Kaziu!
Niech Ci ta warszawska ziemia lekką będzie. Odszedłeś na wieczną wartę, śpij spokojnie!
Cześć Twojej pamięci!

Mjr Jan Dźwigała
prezes Koła