Msza w otwockim kościele św. Wincentego a Paulo rozpoczęła uroczystości pogrzebowe gen.bryg. Juliana Poboga-Filipowicza 13 września br. Po niej, szczątki doczesne generała zostały przewiezione na miejscowy cmentarz do Kwatery Wojennej Żołnierzy Wojska Polskiego poległych w 1939 r. W uroczystościach udział wziął i słowa pożegnania wygłosił szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych – minister Jan Józef Kasprzyk. Oprawa uroczystości była znamienita, ponad dwadzieścia pocztów sztandarowych (m. in. tych jednostek wojskowych, którymi dowodził), przedstawiciele władz samorządowych z okolic Mokrej (z ziemią z pola bitewnego), władze Otwocka, przedstawiciele wojska, szkół, mieszkańcy i rodzina Generała, wojskowa asysta honorowa wystawiona przez pułk reprezentacyjny WP.
Gen. Julian Filipowicz herbu „Pobóg” (ps. „Róg”, „Kogan”) urodził się w 13 września 1895 r. w Działkowiczach koło Jarosławia, w rodzinie, w której żywa była tradycja insurekcyjna – jego wujowie walczyli w powstaniach listopadowym i styczniowym. Miał czterech braci – Stefana, Tadeusza, Jana i Pawła – z którymi wspólnie działali w Drużynach Bartoszowych, Polskich Drużynach Strzeleckich i Polskiej Organizacji Wojskowej.
Studiował na Politechnice Lwowskiej, jego edukację przerwał wybuch I wojny światowej. Wraz z braćmi wstąpił do Legionów, wziął udział m.in. w bitwie pod Kostiuchnówką. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został osadzony przez Austriaków w więzieniu w Przemyślu za działalność agitacyjną, a następnie wcielony do armii austriackiej, skąd zbiegł w czerwcu 1918 r. i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Był komendantem 7. Pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckiem, dowodził także 3. Pułkiem Strzelców Konnych w Wołkowysku.
We wrześniu 1939 r. dowodził Wołyńską Brygadą Kawalerii, stawiając opór Niemcom m.in. pierwszego dnia wojny podczas bitwy pod Mokrą. Po rozwiązaniu brygady i po ataku Związku Sowieckiego na Polskę, w „cywilu” przedostał się do walczącej Warszawy, gdzie rozpoczął działalność konspiracyjną. Był członkiem ZWZ, później AK. W lutym 1940 r. aresztowany przez gestapo i osadzony na Pawiaku, skąd został odbity dzięki akcji zorganizowanej z rozkazu płk. Stefana Grota-Roweckiego. Ponownie w ręce Niemców wpadł kilka miesięcy później, gdy jako komendant obszaru Kraków i Śląsk ZWZ został uwięziony w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich. Po ciężkim pobiciu został uznany za zmarłego, spędził całą noc wśród trupów w kostnicy. Udało się Go wywieźć z więzienia. We wrześniu 1941 r. objął dowództwo Obszaru ZWZ Białystok. Chory na gruźlicę, zamieszkał w prywatnym pensjonacie w Otwocku, pod panieńskim nazwiskiem swojej matki. W sierpniu 1942 r. został mianowany generałem brygady. Choć otrzymał powołanie do sztabu Komendy Głównej AK, nie wziął udziału w Powstaniu Warszawskim. Zmarł 14 sierpnia 1945 r. w Otwocku, został pochowany pod cudzym nazwiskiem. Rodzina odnalazła jego grób kilkadziesiąt lat później. Był odznaczony m.in. dwukrotnie orderem Virtuti Militari (Złotym i Srebrnym Krzyżem), dwukrotnie Orderem Odrodzenia Polski (Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Zasługi.
W uroczystości wzięła udział także delegacja Koła Nr 6: Anna i Eugeniusz Karbowiakowie i Jan Dźwigała.
Foto: Jan Dźwigała
Opracowanie: Eugeniusz Karbowiak
